Integracja sensoryczna to proces, w którym mózg informacje ze zmysłów przyjmuje, przesiewa i eliminuje, rozpoznaje, interpretuje oraz integruje z już posiadanymi, aby następnie odpowiedzieć właściwą reakcją ruchową, czyli „zastosować je do użytku”.

           Metoda integracji sensorycznej została stworzona przez amerykańską psycholog i terapeutę Jean Ayres w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Integracja sensoryczna opiera się stymulacji 7 zmysłów. Ayers wykazała praktyczne znaczenie trzech podstawowych, najwcześniej dojrzewających systemów zmysłowych w procesie prawidłowego rozwoju dziecka. Są to: system dotykowy, system czucia głębokiego, tak zwana propriocepcja – czucie własnego ciała, układ przedsionkowy zwany zmysłem równowagi. Posiadają one fundamentalne znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania
i zdrowego rozwoju dziecka.

 

Dla kogo SI?

            Metoda SI jest kompleksową metodą terapeutyczną stosowaną u dzieci o prawidłowym rozwoju intelektualnym z trudnościami w nauce szkolnej  z nadruchliwością, z deficytem uwagi, z grupy ryzyka dysleksji oraz u dzieci z opóźnieniami w rozwoju psychoruchowym :

• z zespołem Downa,
• z dziećmi autystycznymi,
•  z zespołem Aspergera,
• z mózgowym porażeniem dziecięcym,
• z zaburzeniami werbalno-słuchowymi,
• z FAS
• z niemowlętami z grupy ryzyka itp.

 

Przyczyny zaburzeń

            Według C.S. Kranowitz czynnikami predysponującymi do zaburzeń integracji sensorycznej mogą być:

• Uwarunkowania genetyczne lub dziedziczne.
• Czynniki prenatalne, takie jak: substancje szkodliwe dla płodu, palenie papierosów, picie alkoholu lub stosowanie innych używek przez matkę, ciąże mnogie.
• Przedwczesny poród.
• Niska masa urodzeniowa.
• Stres dziecka zaraz po narodzinach: głównie na skutek cięcia    cesarskiego.
• Niekorzystne okoliczności okołoporodowe, takie jak: czynniki środowiska, żółtaczka, niedostateczna stymulacja, długotrwała hospitalizacja.
• Przestymulowanie dziecka - np. przebywanie w głośnych, mocno oświetlonych pomieszczeniach (hipermarkety).

 

 

Nadreaktywność

Dziecko  nadreaktywne:

• nie toleruje ruchu
• unika huśtania, kręcenia się
• jest zbytnio ostrożne
• jest uparte
• ma strach przed windą, ruchomymi schodami
• boi się upadku
• dziecko boi się gdy ktoś nim porusza, dotyka go
• unika czołgania, skakania, biegania
• nie lubi czesania, obcinania paznokci
• jest rozkojarzone, ciągle się wierci
• negatywnie i emocjonalnie reaguje na dotyk
• unika chodzenia boso
• denerwują je ubrania, metki
• nie lubi się brudzić
• ma problemy w relacji z równieśnikami, wycofuje się
• ucieka przed hałasem, zatyka uszy
• unika bodźców wzrokowych

 

Podreaktywność

Dziecko podreaktywne:

• nie zauważa gdy upada
• wpada na ludzi i przedmioty
• psuje zabawki
• ma obniżone napięcie mięśniowe
• nie zauważa gdy ktoś nim porusza
• lubi się huśtać, kręcić
• nie zauważa dotyku
• nie reaguje na ból
• może wydawać się niechlujne
• lubi ostre przyprawy
• ostukuje przedmioty
• trzaska drzwiami, rzuca przedmiotami
• lubi wibrujące przedmioty
• wpatruje się w słońce
• odczuwa lęk przed ciemnością

 

Poszukiwacz sensoryczny:

• potrzebuje ciągłego ruchu
• skacze, kołysze się
• kręci się na krześle obrotowym
• lubi wisieć do góry nogami
• mocno się huśta
• lubi ryzykowne zachowania na placu zabaw
• celowo obija się o przedmioty i osoby
• obgryza paznokcie i palce, strzela palcami, uderza głową
• lubi ciasne ubrania
• gryzie własną skórę
• często zdejmuje buty i skarpetki
• uwielbia gryść ołówki, sznurki, zabawki
• lubi się brudzić

 

Zajęcia prowadzone są przez wykwalifikowanych terapeutów  SI na podstawie przeprowadzonej diagnozy, Kwestionariusza Zaburzeń Sensorycznych, wywiadu z rodzicami oraz obserwacji swobodnej zabawy.

    Zadaniem terapii integracji sensorycznej jest dostarczanie dziecku podczas jego aktywności ruchowej, kontrolowanej przez terapeutę takiej ilości i jakości bodźców sensorycznych, które wywołują w konsekwencji poprawę przetwarzania sensorycznego dziecka . Stosowane ćwiczenia zawsze powinny być dobrane do aktualnych możliwości psychoruchowych dziecka. Podczas terapii nie uczy się wykonywania konkretnych czynności, lecz przez nowe wzorce ruchowe powoduje się właściwe przetwarzanie informacji sensorycznych.

Terapia integracji sensorycznej odbywa się na specjalnie dostosowanej sali do pracy z możliwością  zawieszenia wszelakich sprzętów do stymulacji  przedsionkowej.

 

 

                                                                               

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Przykładowe ćwiczenia: